Kobieta, mÄĹźczyzna, przyjaciele
W stronę morza.
W stronę morza.
I w nieważkości dna,
gdzie spełniają się marzenia,
dwa pragnienia spotykają się razem,
aby ziścić swoje marzenia.
Twoje spojrzenie i moje spojrzenie
jak powracające echo, bez słów.
Głębiej i głębiej ponad wszystkim,
poprzez krew i kości.
Ale zawsze się budzę i zawsze żałuję,
że nie umarłem wraz ze swoimi ustami
wplecionymi w twoje włosy.
Skoro nawiązała się dyskusja o eutanazji, wszystkim którzy nie widzieli zaproponuję film W stronę morza - oceńcie sami.
W skrócie za kinoplex.gazeta.pl :
"W stronę morza" opowiada opartą na faktach historię Ramóna Sampedro (Javier Bardem), który kochał życie, jednak przez 30 lat walczył o... śmierć. Sparaliżowany po wypadku, mimo że otoczony miłością, latami ubiegał się o zgodę na przerwanie cierpień. Wolał godnie umrzeć, niż żyć ograniczony kalectwem. Zmęczony nieugiętą postawą sądu w końcu zdecydował się na popełnienie samobójstwa. "W stronę morza" to piękna, ciepła opowieść o człowieku, który z miłości do życia postanowił umrzeć.
I jeszcze dwa fragmencik:
http://www.youtube.com/watch?v=ct5NILcUGjE
http://www.youtube.com/watch?v=krWuHKkeHiA
Częścią naszego jestestwa jest poczucie wolności i godności osobistej. Bycie niewolnikiem własnego ciała odbiera jedno i drugie. Jedna osoba potrafi mimo to się odnaleźć, druga nie - oczywiście w zależności od stopnia tego "niewolnictwa", bycie całkowicie sparaliżowanym i bez możliwości komunikowania - odbiera wszystko i człowieczeństwo, bo już nie istnieje wolna wola, która musi jakoś dać swój wyraz. Chyba, że ktoś potrafi komunikować się telepatycznie, w dodatku ma w swoim otoczeniu osobę, która jest "odbiornikiem". Nie potrafię się opowiedzieć ani za ani przeciw eutanazji, natomiast potrafię zrozumieć wolę innych w tym zakresie z uwagi na to, co napisałam wyżej.