Kobieta, mÄĹźczyzna, przyjaciele
I stało się. Moje serce znów zmarszczyło się od namiaru przyspieszania i zwalniania uderzeń. Przez ostatnie dni tyle litrów krwi przepompowało. Tyle, że w tych tygodniach moja krew miała dodatek dopaminy . Został pobudzony w niesamowitej ilości ten neuroprzekaźnik. Jeszcze oczywiście powinnam dodać wzmiankę o fenyloetyoaminie. Mój mózg został starannie otruty. Nie nadąża z tymi wszytskimi przemianami. Czuję to w snach. Męczą mnie wizje złudnej rzeczywistości. Myślałam, że krążę w dobrą stronę znalezienia łąki pełnej kwiatów. To takie banalne, aż śmieszne do pożygu. Owszem nie potrafię jeść i zasypiać spokojnie marząc. Jak oni to robią? Dlaczego oni nie tęsknią? Kto stworzył tak okrutne istoty. My kobiety musimy wkładać miliony masek każdego dnia. Najwięcej w czasie zranienia tak aby nikt nie rozpoznał naszej tęsknoty. Ja nie mogę jej ukazać. Nie- to nie standardowy lęk przed odrzuceniem. Czuję w pewnym sensie ukojenie w związku z jego niewiedzą. Zatroszczę się o to by spał spokojnie. To dobry człowiek i napewno przejąłby się moim smutkiem. Nigdy nie pozna ilości moich łez. I właśnie tak to się zaczęło , pobudził we mnie emocję a teraz muszę ukryć się gdzieś na świecie z tym całym przygnębieniem. Każdego dnia pielęgnował nieświadomie mój uśmiech, teraz pozostawił go w tak okrutnym grymasie. Widziałam nas na tym pięknym tarasie gdzieś w odległej Francji. Patrzył na mnie, jakby chciał mi przekazać wszystkie swoje myśli. Trzymał mnie za rękę, jakby bał się, że odejdę. Teraz żyjemy na odosobnionych częściach świata i ja bezkarnie zakochuję się w nim coraz bardziej. Oczywiście tak w mojej wyidealizowanej wyobraźni.
Oj smutne to smutne... Styl masz całkiem fajny, ale jest trochę błędów, głównie interpunkcyjnych. Aha, i "porzygu" ma być przez rz
